Historia wielkiej miłości – jak Lucy znalazła swój dom w Holandii

Zbierałam się do napisania tego artykułu i zbierałam… Zwlekałam z tym od…sierpnia! Aż trudno w to uwierzyć, ale mamy pieska już ponad 4 miesiące!

Lucy – nasza ukochana towarzyszka to Griffon bleu de gascogne (przynajmniej w 85%;-)). Znalazłam ją przez przypadek – nie przypadek. Od wielu miesięcy śledziłam grupy na Facebook’u – Adopt a Griffon, Adopt a Griffon UK oraz Adopt a Griffon NL/B. Wszystko zaczęło się od mojej platonicznej miłości do rasy Petit Basset Griffon Vendeen. Zakochałam się w tych krótkich łapkach, kudłatych pyszczkach, ale przede wszystkim w charakterze tych stworzeń.

Potem poszło już z górki – eksplorowaliśmy z moim chłopakiem wszystkie francuskie i hiszpańskie griffony – tych innych było również więcej do adopcji. Tak więc z wypiekami na twarzy śledziłam nowe zwierzaczki pojawiające się w ogłoszeniach do adopcji. Praktycznie wszystkie były znajdywane w Hiszpanii, która niestety ma największy odsetek bezdomnych psów w Europie.

Za każdym razem, gdy pojawiał się piesek, który wpadł mi w oko, pokazywałam zdjęcia Jeroenowi i toczyliśmy dyskusje. Wiedzieliśmy już, że charakter griffonów powinien nam odpowiadać, ale chodziło też po prostu o wygląd – być może to puste, ale chyba każdy chce mieć pupila, który będzie w jego oczach śliczny.

Byliśmy również zdeterminowani na adopcję – po co kupować psa, skoro można dać kochający dom stworzeniu, które go nie ma, a w pełni na to zasługuje. W naszych głowach pojawił się również pomysł połączenia przyjemnego z pożytecznym. Zdecydowaliśmy, że jeśli nasz przyszły pies będzie w Hiszpanii, to pojedziemy tam na wakacje i osobiście przetransportujemy zwierzaka do Holandii.

Pierwsze zdjęcie Lucy:

Kiedy zobaczyłam Lucy błądzącą gdzieś przy szosie na jednym, jedynym zdjęciu, jakie udało się jej zrobić – po komplementach mojego partnera – od razu rzuciłam się do telefonu by skontaktować się z organizacją ratującą.  Asociación Cadeliños zareagowało błyskawicznie i udzieliło mi podstawowych informacji. Właściwie to nie byłam zdecydowana na 100%, a oni już wiedzieli, że to będzie moja psinka. Poprosili mnie, abym nadała suczce imię. Lucy zwana również Lucynką chodziła mi po głowie już od jakiegoś czasu. Później dopiero odkryłam, że imię to oznacza jasność – to by się zgadzało! Lucy jest naszym promyczkiem :).

Lucy w podróży do domu, po drodze w Belgii:

Historia Lucy nie jest nam znana. Lusia została znaleziona jako bezdomna mama szczeniąt, a jej odkrywca skontaktował się z organizacją. Gdy wolontariuszki wybrały się na ratunek, szczeniąt już nie było. Mamy nadzieję, że ktoś się nimi zaopiekował. Lucy jednak pozostawił samej sobie. Weterynarz ocenił Lucy na ok. 5-6 lat. Nie ma to dla nas znaczenia – nie szukaliśmy szczeniaka, bo szczenięta zawsze łatwiej znajdą właściciela. Pozostawało więc załatwienie wszelkich formalności – szczepienie przeciw wściekliźnie, paszport, sterylizacja itp. Wszystko musiało być załatwione w odpowiednich ramach czasowych, aby Lucysia mogła legalnie podróżować i dotrzeć do swojego nowego domu do Holandii.

Pod koniec sierpnia wybraliśmy się na nasze wakacje, aby w ostatnich dniach odwiedzić piękną Pontevedrę i poznać naszą „córeczkę”:D. To była miłość od pierwszego wejrzenia! Lucy to najbardziej grzeczny, kochany i słodki piesek na tej ziemi! Prawdę powiedziawszy spodziewaliśmy się najgorszego – siusiania w domu, trudnego charakteru, traumy, nieposłuszeństwa – w końcu to mama po przejściach! Adopcja Lucy pozytywnie nas zaskoczyła. Sunia szybko się adaptuje do nowych warunków, jest bardzo oddana, kocha ludzi i inne zwierzęta. Nie ma w niej ani krzty agresji. Kocham ją całym moim sercem! Wniosek: adoptujcie, nie kupujcie! To dobry uczynek i wspaniała inwestycja w przyjaźń.